Całość relacji na stronie team29er.pl

Test trasy krótkiej Mazowieckiego Gravela 2023. Trasa trudniejsza od zeszłorocznej. Końcówka pokrywa się rejonami z przebiegiem pierwszej edycji z 2021, ale pozbawiona uciążliwych piachów. Oczywiście piaskownice są :) Najdłuższa to ta na leśnej drodze za brodem na Liwcu.

Mam mocny plan opisać wrażenia, ale na razie tylko film ...

Tak! Byłem zapisany na pełny dystans. Oczywiście ambitnie, gdyż zadeklarowałem start w sobotę rano. Ale rozsądek zwyciężył i zastosowałem się do zaleceń lekarza. On mi świadkiem! ;)
Pierwotny plan zakładał że będę jechał pełny dystans z Jackiem, ale na dwa dni przed startem, kończyłem kolejną dawkę antybiotyku, i mimo dość dobrego samopoczucia, uległem zdrowemu rozsądkowi. Jacek znalazł godnego kompana i zrobił z Marcinem Moskalem świetny wynik, o czym pisze w swojej relacji. Ja natomiast postanowiłem, przejechać krótszy dystans 219 kilometrów, swoim tempem.
Startujemy! Ostry start zaczyna się na 5 kilometrze trasy, po wyjedzie z miasta, więc przez puste wczesno-sobotnie ulice Radomia, możemy jechać nieśpiesznie i bezpiecznie. W mojej grupie startowej jest Tobiasz znany jako Cycleblood, który nastawił się na ostre ściganie i na w sporej części gravelovo-leśniej trasę wybrał szosę. I świetnie sobie poradził zajmując 5 miejsce wykręcając czas 08:04:59. Zapewne na wynik złożyło się realizowanie żelaznej strategii, która m.i. na kilometrze 4,8 (na 5 kilometrze zaczynał się ostry start) kazała nakazała mu postój na spokojne siku :D
a odcinku na do Warki, trasa, w porównaniu z pierwszą opublikowaną przez organizatorów wersją, zmieniła się według mnie na lepsze. Piaszczyste leśnie odcinki, zostały zastąpione szutrowymi drogami. I w takich miłych okolicznościach doszedłem zawodników z grupy, która wystartowała przede mną. Ciąg dalszy na http://team29er.pl/

Relację można znaleźć na stronie https://team29er.pl/ultramaratony/3320-relacja-z-ultramaratonu-sudovia-gravel-2022

Zachmurzenie duże, 16°C, Odczuwalna temperatura 16°C, Wilgotność 71%, Wiatr 4m/s z PłdZ - Klimat.app

Wszystkie wrażenia spisałem w relacji na portalu Team9er.pl . Ten wpis potraktuję obrazkowo ;)

Na start w Warce docieramy autem samotrzeć. Jacek, Michał i Ja. W drodze w trakcie rozmów wychodzi na jaw fakt że spokojnie mogliśmy zerwać się na start dużo wcześniej, bo i tak sen przez tremę był słaby. Tutaj Michał miał zdanie odrębne, który na okoliczność porannego transferu, nocował u Szwagra. A że od ponad roku w domu ma zupełnie nowego potomka, który nie jest zagorzałym fanem snu, to On sam cierpi na deficyty, przykryły stres przedstartowy.

Startujemy o 8:30 żegnani godnie przez burmistrza Warki - jest fame na FB!
Pierwsze kilometry trasa prowadzi dość pustymi asfaltami i szybko okazuje się ciężko nam będzie jechać razem, bo nijak nie możemy się zgrać w osiąganej prędkości przelotowej.
Dlatego Jacek rusza przodem zostawiając nam plan postojów z jedzeniem "na ciepło". Jedziemy jeszcze chwilę z Michałem razem. Ale w końcu go chyba zdenerwowałem tym swoim niedopasowaniem tempa jazdy, więc mówi" Jedź Ty człowieku swoje! Nie denerwuj mnie i siebie nie męcz!" Umawiamy się na wspólny nocleg w hamakach, gdzieś za Ciechanowem.
Ruszam więc swoim tempem. Stresy przedstartowe znikają, głowa się oczyszcza, jest tylko droga. Gładkie asfalty, drogi leśne i polne. Pogoda idealna.
Na 40 kilometrze mija mnie dwuosobowy, pociąg relacji Warka Piątek Rano - Warka Sobota (raczej przedpołudnie) w składzie Krystian Jakubek i Cezary Urzyczyn. Z uprzejmości Krystian krzyknął żeby wskakiwał na koło - cud że udało mi się zrobić im zdjęcie.
Na 68 kilometrze zbaczam z trasy w poszukiwaniu Maca. Tutaj ujęła  mnie postawa jednego z pracujących za płotem Panów, który widząc że nie podążam jak wszyscy przede mną na kładkę nad S7, krzyknął że źle jadę! Drugie śniadanie dobrze robi, a vege-burger z frytkami i colą przyjmuje się elegancko, i koszt dodatkowych 3 km jest akceptowalny.
Wracam na trasę, gdzie mijam się z kolejnymi uczestnikami wyścigu. Gdzieś w lesie dochodzę malowniczą, w większości kobiecą grupkę, która z fantazją jechała przy muzyce z głośnika. Nie mam pewności, ale to chyba w tej grupce jechała jedna z najbardziej wytrwałych zawodniczek Mazowieckiego Gravela, która dotarła na metę tuż przed jej zamknięciem. Kibicowałem przed kompem - SZACUN!

Ja docieram na słynne już szutro-strady w Bolimowskim Parku Krajobrazowym. Ich sława jest słuszna, muszę tam jeszcze wrócić :)
Na około 30 kilometrów przed Sochaczewem, coś dziwnego zaczyna się dziać z tylną przerzutką. Miota po kasecie łańcuchem według własnego widzimisię. Początkowo niegroźnie, lecz z każdym kolejnym kilometrem jest gorzej. Czy dotrę do Sochaczewa choć? Samodzielna naprawa DI2 jest dla mnie słabo wyobrażalna ... W końcu decyduję się zatrzymać i obejrzeć tę przerzutkę z bliska, pogłaskać, przemówić doń czule. I cud się stał! Naprawiłem! Oczywiście nie głaskaniem czy czułymi słówkami ;) Ona się po prostu, prozaicznie odkręciła. Po dokręceniu jej śruby, wszelkie ekstrawagancje w randomowym (ostatnio ulubione słowo moich nastoletnich dzieci) przerzucaniu biegów ustają. A ja kolejno mijam zawodników, którzy podczas serwisu mnie wyprzedzili.

W Sochaczewie przez chwilę mam nadzieję że spotkam Jacka na pizzy, ale nie trafiłem w wyszukany przez niego lokal, wiec zadowalam się drożdżówką, lodem i piwem bezalkoholowym - to jest ostatnio moja najskuteczniejsza broń na upały!
Za Żelazową Wolą trasa przecina na krótko Kampinoski Park Narodowy, czyli właściwie to pierwszy, odczuwalny kontakt z piachem tego dnia.
Za Brochowem, na wąskiej drodze przecinającej łąki gaśnie mi licznik. Nie sprawdziłem na starcie poziomu naładowania, więc pewnie nie było 100%. Podpinam powerbanka, chwila nerwowego wyczekiwania, czy aby dotychczasowe 140 km trasy nie uleciało. Na szczęście Wahoo po raz kolejny sobie poradził z recovery, więc uspokojony ruszam dalej.
Na drodze wzdłuż wału wiślanego, tuż przed mostem ucinam sobie gadkę z filmowcem Łukaszem Marksem. Rok temu podczas Pomorskiej 500 z podobnej pogaduszki powstał materiał, może kiedyś go pokaże ...
Za mostem przejeżdżamy prze Wyszogród. W młodzieńczych czasach, podczas pielgrzymek przechodziłem przez to miasteczko i najdłuższy w Europie most drewniany. W przelocie widać że się pozmieniało od tych kilkudziesięciu już lat. Za Wyszogrodem trasa przecina polnymi drogami plantacje truskawek. Ależ piękny zapach dla kogoś kto lubi truskawki. A ja uwielbiam! ;) 
W Czerwińsku nad Wisłą jest popas z musem truskawkowym i kurtyną wodną. Super! Uzupełniam wodę, próbuję zmyć z twarzy sól, ale efekt nie powala. Nicto! Ruszam dalej.
Doganiam grupkę zawodników, zagadujemy i jedziemy trochę razem. Ale na którymś zjeździe peletonik się nam rozrywa i tylko z Piotrkiem ruszamy szybszym tempem.
Do czasu szybszym, bo zaczynają się "piaski na północy" przed którymi kilka tygodni wcześniej, po objeździe pełnej trasy, ostrzegał mnie Bartek - jeden z organizatorów Mazowieckiego Gravela.

W okolicach Płońska zaczyna się zbierać na deszcz. A nawet burzę. Przez chwilę łudzimy się nadzieją że nas ominie, ale nie ominęło. Akurat byliśmy na szybkim asfaltowym odcinku. Po chwili nie było sensu szukać schronienia, bo i tak byliśmy mokrzy. Pierwsza fala wody, która przelała się przez kask, była suto zasolona, więc niemal wypaliło mi oczy. Pewni z kilometr albo i więcej, przeleciałem na kole Piotrka, patrząc tylko małą szparką między powiekami prawego oka. Na szczęście deszcz był intensywny więc szybko mi się oczy przepłukały :D Po burzy zrobiło mi się przyjemniej. Organizm przestudzony, ciuchy powoli przeschły gdy przebijaliśmy się przez kolejne zapiaszczone leśne drogi.

Na odcinkach asfaltowych gadamy sobie z Piotrem o rowerach i planach wyjazdowych na dalszą część roku. Piotr wykorzystuje Mazowieckiego Gravela, żeby przetestować sprzęt na urlop w Alpach. Na przedmieściach Ciechanowa dostaję elektryzującego smsa od Jacka, że na rynku jest popas z zupą gulaszową i kawą. Takiej motywacji ulegam zawsze ;)
W Ciechanowie przy zupie i kanapkach i kawie, pozwalam sobie na dłuższy postój. Jacek i nowopoznanym kolegą Michałem, są już wypoczęci. Ubierają się trochę i ruszają dalej. Ja kontaktuję się z Michałem, ale on jest jeszcze daleko niestety. Ze wspólnego noclegu w hamakach nic nie wyjdzie, więc też ruszam. Zbliża się zmrok. Łąki za zamkiem nad rzeką toną we mgle. Malowniczo to się prezentuje.

W Różanie na 300 kilometrze, do 1:00 można zjeść kebaba. I tam właśnie mam się spotkać z Jackiem. Słońce powoli zachodzi, ale jak to w czerwcu nie do końca. Na północnym-zachodzie utrzymuje się jasna łuna. Kebab zamawiam około północy, wersję XL w cienkim palacku i litrową colę. Butelkę udaje mi się osuszyć do końca, ale 5 centymetrów bieżących kebaba odkładam do kieszonki na śniadanie. O 1:00 opuszczamy bar i ruszamy w ciemną noc. Pomimo założonej wiatrówki, na zjeździe pod most, tak mnie telepie z zimna, że zaczyna się bać upadku. Na szczęście za chwilę, po podjeździe na most Narwią już się rozgrzewam.

Mój plan na dalszą część wyścigu, zakładał że znajdę jakiś przyjemny kawałek suchego sosnowego lasu, rozwieszę hamak i prześpię sobie 4 lub 5 godzin. Ale po jedzeniu w ogóle nie czułem senności. Wymarzonego miejsca nie mogłem wypatrzyć, a jazda w trzyosobowej grupie szła sprawnie. Więc plan na spanie w hamaku, ewoluował do drzemki na słoneczku po śniadaniu pod drzewkiem.

Świt zastaje nas w okolicy Broka, gdzie po przekroczeniu mostu na Wiśle zaczynamy doganiać kilku zawodników, z którymi będziemy się tasować już mety.
Na śniadanie zatrzymujemy się pod sklepem, gdzie stał zaparkowany rower, jednego z zawodników. Po drożdżówce, bananach i resztce kebaba, ruszamy dalej. Michał nas urywa na asfaltowej drodze. Zaczynamy z Jackiem czuć znużenie ...

Za Liwem przeprawiamy się przez bród. Gdyby to nie był wyścig, to chętnie bym się w tej rzeczce przemył. Ale nicto. Mozolnie wracamy do przebijania się przez piaski Mazowsza. Już dano minęliśmy północną część trasy, nawet można by powiedzieć że kończymy część wschodnią. A piachy nadal są.

Docieramy w końcu do słynnego Jeruzala. Robimy popas. Niestety fani Rancza i Mamrota, wypraszają nas  z filmowej ławeczki, na której trzeba mieć pamiątkową fotkę.
Od tego miejsca trasę już razem z Jackiem poznaliśmy podczas wiosennych objazdów z organizatorami. Chyba przez to właśnie, to ostanie 100 kilometrów ciągnie się makabrycznie. Dodatkowo, na wiosnę większość z dróg była przyjemnie przejezdna. Teraz przebijamy się przez piach. 
Za mostem w Górze Kalwarii, do ogólnego zmęczenia dochodzi uczucie palenia stóp. Krótkie wietrzenie i wysypanie piachu, pomaga na chwilę.
W końcu docieramy na ostatni odcinek trasy. Za Pilicą mamy już tylko asfalty. Na metę docieramy na 3 minuty przed ulewą. Organizatorzy Bartek, Marcin i Tomek witają nas godnie wyścigowym piwem. Mówią też coś o doskonałym czasie, w jakim ukończyliśmy Mazowieckiego Gravela, ale to akurat dociera do mnie po kilku godzinach ;) Gdyby nie towarzystwo Jacka, pewnie nie przyszło by mi do głowy jechać bez spania. A i tempo jazdy miał bym dużo niższe. Polecam takiego mocnego kompana na treningi i wyścigi. Łatwiej o dobry wynik :D
Finalnie zajmuję 13 miejsce z czasem brutto 31:38:38 ;)
Pokaż trasę GPS
Podsumowanie:

• ośmielam się stwierdzić że treningi z inpeaktrainer zdecydowanie mi pomogło.  Oczywiście pod koniec cały byłem zużyty, ale "mocy w nogach" nie brakowało.
• tyłek oczywiście obity/otarty/odparzony, ale i tak w o wiele lepszym stanie niż rok wcześniej po Pomorskiej 500
• niestety lewa dłoń dostała - Zespół Cieśni Nadgarstka. Neurolog, usg i lek. Ma być lepiej, i w zasadzie powoli się poprawia. 
• odparzone stopy! To nowość u mnie. Ale zwalam to na stare buty. Następnym razem, na pewno założę merino 
• rower? zero uwag, poza postraszeniem mnie tylną przerzutką ;)
• nastawiałem się na spanie, ale nie spałem więc hamak i tarp tylko zwiedzały. W sumie dobrze że licząc na ciepłą noc nie brałem śpiwora, tylko folię nrc.
• 3 bidony - zdecydowanie dobre rozwiązanie. Wody mi nie zabrakło, nie musiałem specjalnie szukać sklepu

Fragment wycięty z pełnej relacji opublikowanej na team29er.pl

Dzień 3 – ostatni

Pospałem sobie. Na mecie, będę to sobie z tego powodu robił wyrzuty. Mogłem wstać 1,5 godziny wcześniej. Czułbym się identycznie, a uzyskałbym lepszy czas. Ale jak to mówi mój dobry Kolega Misiek: „widocznie organizm się tego domagał, więc nie ma co roztrząsać …” ;)
Falujący krajobraz pachnący zbożem - taki bym tu dał tytuł :)
Podczas pakowania, podjadam chrupki i bakalie, więc na śniadanie właściwe trafiam dopiero do sklepu na 440 kilometrze. Spotkani tam koledzy, sprzedają mi pewne info, że na mecie czeka piwo i pierogi ruskie. Zachęta jest to sroga!
Po porannym słońcu pozostaje wspomnienie. Wjeżdżam w strefę mgieł. Na szczytach wzgórz, wilgoć osiada na okularach. Na szosach w okolicach Kartuz, zaczynam mijać trenujących szosowców. Zaczynam mozolnie odliczać brakujące kilometry. Najbardziej dokucza tyłek, ale pewnie reszta ciała też już ma powoli dosyć …
Po porannym słońcu zostało wspomnienie. Ale i tak jest ładnie ...
Ostatni odcinek ze zjazdem, prowadzącym przez Lasy Oliwskie, wynagradza męki ostatnich kilkudziesięciu kilometrów. Jeszcze tylko przejazd przez miasto, potem przecinam deptak i wbijam niepewnie na plażę. Jest 14:06 - META! Gratulacje i uścisk ręki Leszka, medal, piwo i pierogi. W międzyczasie: kupuję bilet na pociąg, macham do rodziny przez kamerkę internetową pokazującą plażę w Brzeźnie i moczę stopy w Bałtyku. Planowałem moczenie całości, ale aura i woda jakieś niezachęcające były.
Zaślubiny z morzem ;)
O 16: 25 melduję się na peronie na dworcu Gdańsk Wrzeszcz, ze spakowanym do wora rowerem i kebabem na wynos. Droga powrotna mija mi szybko na odpisywaniu na zaległe wiadomości, jedzeniu i piciu. W Warszawie z dworca do domu, całe 8 km drogi jadę na stojąco ;)
Z licznika: 101.29 km | 6:19:29/ 7:21:20 | 982 m.
Podsumowując całość wyścigu, to trasę 512 km (4388 m przewyższenia) pokonałem w czasie 53 godzin i 41 minut. Wyniki wstępne głoszą iż zająłem 138 miejsce na 302 osoby, które dotarły na metę.
Duże zachmurzenie, 19°C, Odczuwalna temperatura 19°C, Wilgotność 92%, Wiatr 5m/s z WPłnW - Klimat.app　 ?? 99.89 new kilometers -- From Wandrer.earth

Fragment wycięty z pełnej relacji opublikowanej na team29er.pl

Dzień drugi czyli wyjście z błota

Poranek jest szary, mglisty i wilgotny. Ale po sześciu godzinach regenerującego snu, o 5: 46 pełen pozytywnego nastawienia ruszam na trasę. Błoto w świetle dnia, wygląda lepiej, choć łatwiej się nie jedzie.

Przeniesienie 24 kg roweru z ekwipunkiem, moment kiedy inne partie mięśni można ruszyć ...
Na szczęście ten kawałek drogi się kończy i wyjeżdżam na asfalt. W najbliższej wsi Czarne Wielkie, pod otwartym sklepem, spotykam kilku zawodników, którzy jak się okazało, kilka nocnych godzin, spędzili na okolicznych przystankach w foliach NRC. Wszyscy z utęsknieniem czekali na słońce i ciepło.

Malowniczy przejazd pod wiaduktem, pozostałością starej linii kolejowej
Po uzupełnieniu zapasów wody i jedzenia, ruszamy całą grupką w dalszą drogę. Jedziemy razem do śniadania pod sklepem w miejscowości Parsecko, gdzie niezwykle uprzejma Pani, robi kawę, idealnie komponującą się ze … szprotami w pomidorach i wielgachną drożdżówką.

Mogę ruszać dalej. Słońce wychodzi zza chmur. Robi się malowniczo. Krajobraz faluje polodowcowymi wzgórzami. Trasa prowadzi czasami drogami, o których chyba nawet miejscowi zapomnieli. Przyszło mi do głowy, że w takich okolicznościach maczeta, przydałaby mi się bardziej niż szwajcarski scyzoryk (którego nota bene nawet nie wyjąłem z torby). Na pewnej oświetlonej słońcem łące, mijam Dorotę (mambaonbike.pl), która zastanawiała się czy nie zrobić sobie przedobiedniej drzemki, w tak przyjemnych okolicznościach przyrody.
Ja jadę dalej. Godzinę pod drugim śniadaniu, trafiam w burzę. Jest ciepło, więc decyduję się na jazdę w deszczu, który przyjemnie chłodzi. Przyjemność maleje, gdy z asfaltu zjeżdżam w las, na drogę w trakcie remontu. Piasek brutalnie chrzęści w napędzie i tarczach hamulcowych. Ale po deszczu znowu jest przepięknie. Słonecznie i letnio.

Fot. MambaonBike - kolejne zdjęcie od Artura. Piękne słońce, przyroda, krajobraz i rower - czego chcieć więcej ...
W rezerwacie Jeziora Lobeliowe, z jednym z zawodników błądzimy w poszukiwaniu ścieżki pasującej do tracka. Znaleziona ścieżka prowadzi przez błoto i wiatrołomy. W końcu udaje się wydostać na bitumiczne nawierzchnie, które na dodatek szczęśliwie prowadzą raczej w dół i z wiatrem. I w tak przyjemnych okolicznościach docieram pod obiadowy sklep w miejscowości Piaszczyna. Zbiera się tu nas większa grupka. Między innymi dociera tu Marcin Surowiec (bushcraftowy.pl) z kolegą Maćkiem. Na jego kanale, można obejrzeć świetną relację pod znamiennym tytułem "Pomorska 500 - Piekło Północy". W trakcie obiadu, jeden z kolegów otrzymuje z mety obietnicę, że od teraz, to tylko asfalty i szutry. Niby wszyscy chcieliby wierzyć, ale przychodzi nam to z trudnością ;)
Szutry się wiją
Po przerwie obiadowej, faktycznie zaczynają się szutry. Czasami wręcz szutrostrady. W okolicach 358 kilometra mijam jezioro Wiejskie – idealne na nocleg. Ale przede mną jeszcze sporo zaplanowanej jazdy. Po okolicy krąży burza. Udaje się ją ominąć, ale dalej łapie mnie „ciepły letni deszcz”, że tak zaczerpnę z bogactwa haseł reklamowych.
Panorama po burzy ...
Okolice 370 kilometra – organizatorzy zaplanowali nam atrakcję turystyczną – wierzę widokową na Górze Siemierzyckiej. Atrakcyjność miejsca psuje trochę stromy podjazd, ale podnosi zjazd ;)
Kilometr 395 trasy. Przejeżdżamy przez teren, gdzie w 2017 nawałnica powaliła wiele hektarów lasu. Sceneria apokaliptyczna. Miejscami widać już nowe nasadzenia, więc jest w tym wszystkim odrobina pozytywnego akcentu.

Słońce zachodzi, bolące ścięgno Achillesa i ogień w okolicach tyłka, skutecznie studzą ewentualne ambicje jazdy ciągiem do mety. Tym razem, nauczony doświadczeniem, doładowałem Wahoo podczas obiadu, więc to nie on będzie dziś decydował gdzie dzień ten zakończę. Tym razem trafiam z miejscem noclegowym idealnie. Jest suchy las, jezioro i piaszczysty brzeg. Co prawda nazwa miejsca mogłaby mnie zniechęcić, alem jej w całym swym zmęczeniu, na mapie w telefonie nie odczytał (Cmentarzysko w Wiesiorach) .
fot. Wikipedia - kamienne kręgi okrzyknięto polskim Stonehenge. Niestety nie miałem czasu pozwiedzać. Może następnym razem ;)
Przepłukałem się w jeziorze, odkaziłem newralgiczne miejsca (był ogień!) i wpełzłem do odrobinę wilgotnego śpiwora

Średnie zachmurzenie, 15°C, Odczuwalna temperatura 15°C, Wilgotność 97%, Wiatr 2m/s z WPłnW - Klimat.app

Łukasz Marks - KameraMan wielu ultramaratonów zmontował film, świetnie obrazujący mój stan na koniec drugiego dnia ;)

Fragment wycięty z pełnej relacji opublikowanej na team29er.pl

Na start!

Do Czarnocina dojechałem w środę, na rowerze z Goleniowa, do którego 10 godzin wiózł mnie pociąg. Ta rozgrzewkowa jazda, prowadząca kawałkiem trasy Pomorskiej, dobrze zrobiła mojej zestresowanej głowie. We Frajdzie i w biurze zawodów wszystko poszło sprawnie, więc po rozbiciu obozowiska spokojnie mogłem przyjąć makaron ze szpinakiem. Morale powoli rosło. Zwykle moja pierwsza noc w hamaku, to bardziej czujny letarg niż regenerujący sen. Jednak tym razem, zmęczenie i stres ostatnich dni, sprawiły, że gdy około 4: 30 Leszek Pachulski zaczął zagrzewać do startu pierwszych zawodników, czułem się wyspany i względnie wypoczęty. Chyba dobrze, że rozbiłem się trochę dalej od innych - zdaje się, że chrapałem, a chrapanie jest jedną z tych rzeczy, którą umiem robić naprawdę głośno i intensywnie.

Obóz rozbity. Tarp będzie grał swoją premierę.
Zwijanie leża, poranna higiena i śniadanie upływają na obserwowaniu kolejnych piątek wyprawianych w kierunku Gdańska. Wieści z trasy, donoszą o intensywnych opadach na 120 km. Cóż, suchą stopą do Morza Bałtyckiego, raczej nikt nie dotrze.

Na Gdańsk czyli dzień pierwszy

W końcu wybija i moja godzina – 8:25. Ruszamy żwawo asfaltem do Stepnicy. Miało być z wiatrem i przeważnie jest. Potem z asfaltu skręcamy w las, na odcinek poznany przeze wczoraj. Wczoraj był piach i dziś też jest. Ale przejazdy przez kolejne piaskownice wychodzą jakoś sprawniej. W którymś momencie, spotykamy na trasie zawodników, którzy dopiero jadą na start. Dla mnie to by było strasznie deprymujące, widzieć kogoś już na trasie, samemu będąc jeszcze 12 km przed linią startu. Ale przecież ultra wygrywa się głową, więc co ja nowicjusz wiem ….
Na kolejnym piaszczystym odcinku, dochodzę ekipę z Rzeszowa. Z kolegą Przemkiem z Grawelowy.pl, ucinamy sobie pogawędkę, oczywiście o gravelach. A w szczególności o customowych ramach od Karamba Frameworks, które jak zgodnieśmy ustalili, są przepięknej urody. I w związku z tym, obaj mamy mniej lub bardziej zaawansowany plan by takiej ramy stać się właścicielem – na dobre i złe. I tak pytlując i przelatując asfaltami do kolejnych odcinków dróg leśnych i polnych, docieramy do pierwszego pit-stopu na 65 km na stacji Orlen. Większość uczestników Pomorskiej 500 decyduje się na popas w tym miejscu, więc nic dziwnego, że hot-dogi wychodzą jak papier toaletowy ze sklepów na początku pandemii. Ciekawe czy obsługa stacji by nie zrejterowała pod naporem naszej nawałnicy, gdyby jeden z przewidujących zawodników ich nie uprzedził kilka dni przed startem. Dzięki Krzysiek Lipczyński ! Po szprotach w pomidorach z krakersami, zagryzionymi żelkami i zalanymi kawą, ruszam dalej. Po 2 kilometrach dochodzi mnie trzyosobowy pociąg, w którym jedzie Agata finalnie zamykająca podium w kategorii kobiet. Prędkość jest jednak zbyt wysoka, więc utrzymuje się w grupce tylko przez kilka kilometrów. Odpuszczam na kolejnym podjeździe i wracam do swojego tempa.

Na północy jeszcze się rzepak dumnie żółci ;)
Trasa prowadzi przez naprawdę piękne widokowo miejsca. Przyroda kipi kolorami i zapachami. Pogoda, jak dla mnie idealna. Jest ciepło, mały wiatr. Czasami przelatuje jakiś deszcz, lub raczej mżawka. Chyba gdzieś w tej części dnia i trasy, mija mnie pomarańczowo-czarny pociąg CCC, ze zwycięzcą wyścigu Radkiem Gołębiewskim. Cała trójka wyglądała na świetnie bawiących się …
Trasa prowadzi mnie przez piękne rezerwaty Głowacz i Źródliskowe Błota, gdzie muszę na dłużyźnie leżącej przy drodze zalec na chwilę. Muszę, gdyż organizm dawno zapomniał o kawie oraz szprotkach i intensywnie zaczął domagać się nowego paliwa. Kilka kilometrów dalej, znowu robię krótki postój, ponieważ znajomi Leszka Pachulskiego z Ostoi Szamana, częstowali nas kawą, herbatą i wodą. Tutaj, mija mnie Zbyszek Mossoczy, który jak się później dowiedziałem, po złapaniu trzech gum, osiągnął trzeci czas wyścigu. Kolejne kilometry w pierwszej wersji trasy miały nas poprowadzić przez drogi poligonu drawskiego. A ponieważ nasz start zbiegł się z manewrami wojsk NATO, te atrakcje musimy sobie odpuścić i tylko w jednym miejscu przecinamy skrzyżowanie z drogą dla czołgów.

W końcu docieram do Drawska. Widziana z trasy knajpa w ogródkiem, jest wypełniona Naszymi i obstawiona rowerami. Na jedzenie trzeba czekać ponad pół godziny, więc uderzam do pobliskiej Żabki. Nabywam „coś na szybko” i „coś na kolacje”, gdyż przez następne 100 km, przy trasie możemy nie trafić na żaden sklep.
Kolejne kilometry, to znowu głównie drogi polne i leśne. Trafia się trochę błota, które jest dopiero preludiom do tego co nas czeka. Mijam fioletowe pole i stado wielkorogiego bydła. W okolicy 200 kilometra zaczynam się rozglądać za miejscem na biwak. Natenczas byłem wymagający i szukałem urokliwego brzegu jeziora, z piaszczystym wejściem do wody, ponieważ nie wyobrażałem sobie regenerującego snu bez zmycia potu dnia całego. Zamiast wymarzonego miejsca, spotykam zawodnika, który zdradza, że pokonywał tą trasę dwa tygodnie temu. I że było zimno i sucho, zero błota, więc jazda wyglądała zupełnie inaczej. I tak nas pogrążonych w dyskursie, pchających rowery pod dość stromy podjazd, minął kolejny pretendent do zwycięstwa w wyścigu – uśmiechnięty Krystian Jakubek.

Fot. MambaOnBike - dokładnie to anioł stróż Doroty - Artur.
Zaczyna się mżawka i zaczyna się ściemniać. Światło lampy zamocowanej na kasku, jest rozpraszane przez kropelki wody wiszące w powietrzu. Trasa prowadzi przez lasy i pola. Jest męcząco, ale ładnie ;)

Rozlewiska na drodze. Podobno kilka dni przed naszymi zmaganiami, okrutnie tu lało.
W końcu trafiam na chyba najbardziej błotnisty kawałek Pomorskiej 500. Koleiny z wodą i błotem po osie, robią z napędu masakrę. Już dawno porzucam marzenie o brzegu jeziora na biwak, wystarczy mi kawałek lasu.

Wypatrzyłem to jeziorko z drogi. Zszedłem w dół - pięknie ale bałem się że nie będę miał czego zaoferować wiedźminowi, gdy mnie uratuje przed utopcami lub ghulem...
Więc brnę w błocie i ciemnościach, do momentu, gdy Wahoo gaśnie. O tym, że kończy mu się bateria, informuje w sposób tak nienachalny, że już kilka razy w historii naszej koegzystencji robi mi taką sytuację. Ale żeby w nocy, gdzieś po kostki w błocie w środku północno-zachodniej Polski to pierwszy raz. Nic to. Szczęśliwie przy samej trasie znajduje się kilka drzew, spośród których dwa nadają się do rozwieszenia hamaka i tarpa. W świetle czołówki, rozbijam się dość sprawnie, nie mocząc śpiwora, strącanymi z drzew kroplami wody. W związku z brakiem jeziora, za minimum higieny odpowiedzieć mają wilgotne chusteczki. Rano miało się okazać jak perfekcyjnie i równo rozmazałem całe błoto z piszczeli na łyki i kolana. Zakopany w śpiworze, zasypiam przy koncercie chóru żab, przerywanym przez kolejnych zawodników ślizgających się w błocie, nawołujących przy tym nadaremno pań lekkich obyczajów. ;)

Możliwa mżawka, 16°C, Odczuwalna temperatura 16°C, Wilgotność 90%, Wiatr 6m/s z PłnW - Klimat.app